رسول خدا(ص) درباره اهمیت و جایگاه ویژه امر به معروف و نهی از منکر می‏فرماید: «کسی که امر به معروف و نهی از منکر کند، جانشین خدا در روی زمین و جانشین کتاب خدا و جانشین رسول خداست»[1].  
        حضرت علی(ع) فرموده‏اند: «قوام شریعت [دین‏] امر به معروف و نهی از منکر است»[2]. قرآن کریم ویژگی «امر به معروف و نهی از منکر» را در مؤمنان، بر اقامه نماز و دادن زکات و اطاعت از خدا و رسولش مقدم می‏دارد [3]. 

 
         امام باقر(ع) نیز در حدیثی می‏فرماید: «امر به معروف و نهی از منکر راه پیامبران است. برنامه افراد صالح و شایسته است. واجبی است که سایر واجبات در گرو آن اقامه می‏شوند. امنیت راه‏ها در سایه آن حاصل می‏شود. حلیت کسب‏ها به سبب آن است. در سایه امر به معروف و نهی از منکر است که دشمنان را به رعایت انصاف وادار می‏سازد، ... کارها در سایه امر به معروف و نهی از منکر به سامان می‏رسد» [4]
         بنابراین، اصل امر به معروف و نهی از منکر مخصوص امام حسین(ع) نیست؛ بلکه وظیفه تمامی پیامبران، رسولان، امامان، صالحان و مؤمنان می‏باشد. اما از آنجا که معروف و منکر در زمان سیدالشهداء(ع) بشدت مختلط گردیده و از سوی دیگر منکر در تمامی ابعاد، رایج شده بود و معروف در تمام ساحت‏هایش متروک مانده بود و این وضعیت منجر به خاموشی دین اسلام و فراموشی سنت نبوی و علوی گشته بود؛                                                   اباعبدالله(ع)، اعتراض به وضع موجود و احیای سیره رسول خدا(ص) و دین اسلام و دفاع از آن را تنها در سایه امر به معروف و نهی از منکر محقق می‏دانست. به همین دلیل آن حضرت هدف از قیام خویش را اصلاح جامعه به وسیله امر به معروف و نهی از منکر بیان می‏کرد: «انی لم اخرج اشرا و لابطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فی امة جدی(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر»[5] .