در سوم شعبان سال سوم هجری فاطمه (س) فرزندی به دنیا آورد که بعدها در تاریخ جهان همچون نوری در تاریکی درخشید و با خون خود نهال جوان اسلام را آبیاری نمود و آوازه دلیری و شهامت او در اقصا نقاط جهان طنین انداز شد .
برخی مفسران سال تولد او را چهارم هجری نگاشته اند . هنگامی که به رسول خدا تولد او را خبر دادند ، حالتی از حُزن و اندوه توأم با شادی و سرور به او دست داد .
پرسیدند یا رسول الله چرا این گونه متغیر شدی ؟ نوزاد فاطمه صحیح و سالم است . حضرت فرمود : از عاقبت این کودک در اندیشه فرو رفتم چون او وظیفه بزرگی بر عهده خواهد گرفت و آن پاک کردن دین خدا از پلیدی ها و ناپاکی ها خواهد بود . سپس آهسته آهسته گریست ، از او پرسیدند: پیامبر بزرگ چرا می گریید
پیامبر (ص) فرمود : به خاطر سرنوشت فرزند دلبندم ، چون که می دانم او را با لبانی تشنه در صحرایی بی آب و علف شهید خواهند نمود . در این هنگام جبرئیل بر پیامبر نازل شد . پیامبر فرمود : او را چه بنامم ؟ جبرئیل گفت : همان گونه که در تولد حسن (ع) به تو گفتم او را شبیر نام گذار که در عربی ( حسین ) می باشد ، شبیر نام شخصیت مشهوری در تورات یعنی فرزند هارون برادر موسی است . ابن شهر آشوب در مناقب خویش نوشته است ، بعد از تولد حسین (ع) مادرش فاطمه بیمار شد و شیرش خشک گردید . از این رو پیامبر بزرگوار اسلام انگشت خود را در دهان حسین می گذاشت تا او سیر شود ، بدین ترتیب کودک بزرگ و بزرگتر شد .
